Łowcy

Łowcy

Niebieskie Oczy

Imithy wykonała szybki zwrot i skręciła w niewielki przesmyk między blokami. Biegła z niezwykłą prędkością, pragnąc zdążyć, nim będzie zbyt późno. Jeszcze chwila, jeszcze tylko kawałek... Serce biło jej jak oszalałe, gdy zmuszała swoje mięśnie do ostatecznego wysiłku. Jeszcze jeden skręt, teraz trochę pod górkę...Stop! Zatrzymała się u wylotu uliczki. Ofiara. Była tam. Powoli, nieświadoma, zbliżała się do niej. Imithy starała się uspokoić oddech po dużym wysiłku. Cicho, nie może się zorientować za szybko....Jeszcze tylko kawałeczek, jeszcze dwa metry...metr...pół... Dziewczyna wyskoczyła z mroku na niczego niespodziewającego się człowieka. Zatopiła kły w jego szyi, przebiła tętnicę. Poczuła cudowny smak świeżej krwi na języku...jeszcze ciepłej. Zaczęła ją pić... szybko zapomniała o otaczającym ją świecie, przesycona odurzającym smakiem szkarłatnej substancji. Kiedy wreszcie zaspokoiła pragnienie, oderwała się od bezwładnego ciała. Pozbawiony krwi, człowiek był niezwykle blady. Imithy, trzymając go w ramionach, delikatnie się nad nim pochyliła. Następnie, wyszeptawszy kilka tajemniczych słów, pocałowała go w jeszcze ciepłe, martwe usta. Całując mocniej, poczęła wysysać mu duszę. Kiedy skończyła, oderwała się od niego. To, co niegdyś było istotą ludzką, teraz przypominało skórzany worek wypełniony kośćmi... Imithy chwyciła go mocno, po czym zniknęła w mroku...

***

Coś trzeba było zrobić z ciałem...Dziewczyna wyciągnęła z niego kości, po czym resztę porzuciła, uprzednio porządnie ją zagrzebawszy między śmieciami...Minie trochę czasu, nim inne istoty ludzkie znajdą trupa... A w międzyczasie ona spokojnie zdąży uciec i zaszyć się gdzieś. Imithy przemieszczała się szybko po opustoszałych, mroźnych i ciemnych uliczkach. Niedługo później była już w swojej kryjówce. Stanowiły ją niewielkie ruiny nieopodal górki... Budynek ten był niegdyś stajniami, został jednak strawiony przez pożar, a następnie zarekwirowany przez Imithy. Łowczyni skutecznie odstraszała ewentualnych intruzów, używając Złowieszczej Aury, prostego zaklęcia, którego niegdyś się nauczyła. Natomiast Ci, na których Aura nie działała, zazwyczaj stawali się ofiarami dziewczyny. Imithy polowała samotnie, nie miała stada. Jeszcze nie... Łowczyni w swojej kryjówce zajęła się obrabianiem kości. Były świetnym materiałem na broń i ozdoby. Owszem, w polowaniu spokojnie wystarczały jej kły i pazury, ale zawsze lepiej się zabezpieczyć. Nigdy nie wiadomo, kiedy inni Łowcy postanowią zagarnąć jej terytorium. A wtedy broń może się przydać... W monotonnym zajęciu przeszkodził dziewczynie jakiś szmer. Odwróciła się gwałtownie, intensywnie wpatrując się w ciemność...

***

Delikatnie żarzące się w mroku oczy sugerowały, że oto odwiedził ją inny Łowca. Poruszał się cicho, ale zdradził go trzask gałązki. Był młody – bardziej doświadczony drapieżnik nie pozwoliłby sobie na taki błąd. Imithy warknęła, oznajmiając, że zauważyła intruza i nie zamierza odstąpić terenu. Jednak najwidoczniej obcy nie miał krwiożerczych zamiarów, ponieważ w reakcji skulił się mocno. Mimo to wciąż powoli posuwał się naprzód. Dziewczyna przyglądała mu się uważnie, gdy tak podchodził ostrożnie, chyląc głowę w geście uległości. Był niewielki, niski i chudy. Blond włosy, na oko sięgające mu do ramion, opadały mu na oczy. Ubrany był w grubą bluzę i dresowe spodnie. Na głowie miał przymałą czapkę. Cały strój utrzymany był w kolorze granatowym, z elementami czerni i brązu. Przynajmniej miał strój właściwy do polowań. Chociaż sądząc po sylwetce, te raczej niezbyt mu dopisywały. Czego chcesz? To mój teren! - Warknęła Imithy, gdy intruz podszedł bardzo blisko.

- Szukam...szukam pewnej łowczyni...Imithy? - Cicho odparł tamten, lekko drżącym z zimna głosem.

- To ja...Czego chcesz ode mnie? Skąd o mnie wiesz? - Dziewczyna nie starała się być uprzejma. Wręcz przeciwnie. Obcy naruszył jej teren. To nie nastrajało jej pozytywnie.

- Słyszałem o tobie...Od innego Łowcy...Mówił, że jesteś samotniczką...I wspaniałym drapieżnikiem...

- Od kogo? Jak miał na imię?

- Ohivon...

- Hmm... - Imithy zmieniła ton na nieco łagodniejszy. Jednak naprawdę jedynie nieco, ponieważ wciąż była trochę zdenerwowana. No i jeszcze ten Ohivon...Stara papla, zupełnie nie szanująca prywatności innych. Spotkała go kiedyś na łowach. Była wtedy sporo młodsza i nie znała jeszcze wszystkich zasad...Wtargnęła na jego teren w pogoni za ofiarą. Doścignęła ją i zabiła, ale Ohivon przyłapał ją. Na szczęście lub nieszczęście był pod wrażeniem jej umiejętności, więc zamiast ukarać ją, poprosił, by opowiedziała mu trochę o sobie. Była na tyle głupia, że zgodziła się i teraz ten staruch rozpowiada o niej na prawo i lewo...! Z zamyślenia wyrwał ją drżący głos młodego chłopaka, wciąż stojącego przed nią.

- Myślałem...Emm.... - Był bardzo niepewny i jąkał się. Nie zrobił dobrego wrażenia na dziewczynie. Wręcz przeciwnie, z każdą kolejną minutą miała coraz większą ochotę przegonić go ze swojego terytorium.

- No...?

- Czy może nie szukasz stada? - W końcu z siebie wykrztusił. Imithy była mocno zaskoczona, że taki nieudacznik, jak to coś stojące przed nią, może sobie wyobrazić dołączenie do jej stada...Pomijając, że takowego nie miała...

- Mówisz poważnie? Chciałbyś być ze mną w stadzie? - Głos dziewczyny ociekał złośliwością i jadem. Zaśmiała się paskudnie. Chłopak przełknął ślinę.

- No...tak. - Odparł bardzo niepewnie.

- Zapomnij! - Imithy zaśmiała się raz jeszcze, równie wrednie co poprzednio. - A jak ty właściwie masz na imię? - Spytała, nie mogąc powstrzymać złośliwości.

- Jestem Tsoar...

- Tsoar? To imię wojownika, nie chuderlaka! Jesteś pewien? - Łowczyni dalej znęcała się nad chłopakiem.

- Tak.

- No cóż, twoja sprawa. A teraz wynocha z mojego terenu! - Warknęła głucho. To było ostrzeżenie... Tsoar skulił się, słysząc warczenie i powoli zaczął się wycofywać.

- Szybciej! - Imithy warknęła głośniej i bardziej agresywnie. Postąpiła krok naprzód, odsłaniając kły. Chłopak, mocno przerażony, odwrócił się i uciekł, potykając w ciemnościach, mimo doskonałego wzroku Łowców...

***

Dziewczyna powróciła do przerwanego zajęcia. Tsoar szybko zniknął z jej umysłu. Pozostawił jednak po sobie nikły ślad, w formie pojedynczej myśli. Stado... Co, gdyby postanowiła je założyć? Gdzie znalazłaby członków? Blondwłosego nieudacznika z pewnością nie zamierzała brać pod uwagę... Więc kogo? Nie miała zbyt wielu znajomych wśród Łowców. Owszem, znana była jako niebezpieczny drapieżnik i skuteczny zabójca, ale była to jedynie lekko legendarna sława, przekazywana przez Łowców z ust do ust, nie mówiąca nic konkretnego. Tylko Ohivon podawał o niej konkretne informacje i bynajmniej jej to nie odpowiadało... Ale...do głowy wpadł Imithy niezły pomysł...Mogłaby przecież stworzyć nowego Łowcę! Owszem, to wymagało zgody Rady, ale da się ją zdobyć...A wtedy mogłaby wyszkolić go na wspaniałego mordercę, swojego godnego zastępcę, a może i następcę...Pomysł z pewnością wart rozważenie, jak stwierdziła dziewczyna. Następnie zaś jej myśli powędrowały w nieco innych kierunkach...

***

Następnej nocy wybrała się do siedziby rady. Biegła szybko, przemykając cichymi uliczkami, rzucając złowieszczy cień na okoliczne budynki. Miała ciemny strój, by nie rzucać się w oczy. Na swej drodze nie spotkała nikogo, więc bez problemu dotarła do celu. Budynek, w którym przyjmowała rada, od czasów wojny stanowił ruinę. Znajdował się w środku miasta, ale nikt nie kwapił się go odbudować. Tak więc, szczególnie nocą, jego posępna sylwetka odstraszała ciekawskich. Łowcom to jak najbardziej odpowiadało. Stwarzało wręcz idealne warunki.

Imithy zwolniła i spokojnie wkroczyła na teren ruin. Nagle wyskoczyło na nią dwóch Łowców, warcząc i sycząc agresywnie. Byli dość młodzi i pełni energii.

- Czego tu szukasz?! - Warknął pierwszy z nich, na oko 17-letni chłopak, brunet, z grzywką opadającą na jedno oko i potarganą czupryną.

- Spokojnie, to jedna z naszych! - Odezwał się drugi, starszy o kilka lat, z długimi, jasnymi włosami.

- Przyszłam się zobaczyć z radą. - Odparła Imithy spokojnie.

- Imię? - Zapytał niemiło pierwszy.

- Imithy.

- Ta Imithy? - Spytał drugi, lekko zaskoczony. - Wspaniała Łowczyni, Towarzyszka Śmierci, Siostra Ciemności?

- Owszem, ta. - Odparła Łowczyni nieco znudzonym głosem. - Wpuścicie mnie wreszcie?

- Ależ oczywiście! - Odrzekł jasnowłosy, po czym przesunął się, robiąc przejście. - Jesteś niesamowita!

Imithy nic nie odpowiedziała, tylko zdecydowanym krokiem wkroczyła do posępnego budynku.

***

- Co takiego Cię sprowadza, Imithy, moja droga? - Odezwał się przewodniczący rady, stary już Łowca, Eden.

- Nie mów tak do mnie! - Warknęła Łowczyni.

- Już dobrze, dobrze, Towarzyszko Śmierci... Bardziej Ci to odpowiada?

- Tak. Chciałam prosić o zgodę na stworzenie nowego Łowcy.

Początkowo członkowie rady zamarli, a następnie głos zabrała Wyu.

- Mamy już wielu Łowców... Każdy następny zwiększa ryzyko odkrycia naszego istnienia. Ponadto częstotliwość walk o terytorium i pożywienie wzrośnie. Czy możemy zatem znać powód twej prośby?

- Pragnę wyszkolić swego następcę. - Odparła krótko Łowczyni.

Wśród członków rady na chwilę zapanowało poruszenie. Zaczęli gorączkowo szeptać między sobą, naradzając się. W końcu odezwał się trzeci członek rady, Pataul.

- Przedyskutowaliśmy twoją prośbę i zadecydowaliśmy. Zgodnie z tradycją udasz się do Uhitse-Wieszczki. Poprosisz ją o wróżbę. Jeśli będzie pomyślna, dostaniesz zgodę. To wszystko.

Łowczyni nie była usatysfakcjonowana odpowiedzią. Popatrzyła złym wzrokiem na radę, ale powstrzymała się od głośnego warknięcia, zamiast tego rzucając chłodne „Dziękuję.”. Następnie wyszła. Wcale nie cieszyła się na myśl, że będzie musiała spotkać się z jedną z Uhitse. Zresztą jeszcze nie zdecydowała z którą... Analizując w myślach sytuację, stwierdziła, że Arachyone, czyli Pajęcza Wieszczka oraz Corviuus, Krucza Wieszczka, to najlepszy wybór. Ponieważ Arachyone mieszkała bliżej, ostateczny wybór padł na nią. Imithy postanowiła załatwić wszystko jeszcze tej nocy...

***

Schody do kryjówki Pajęczej Wieszczki, czyli do ciemnej, wilgotnej piwnicy, oświetlał tajemniczy zielony blask, pochodzący z niewielkich latarenek. Wszędzie wokół zwieszały się pajęczyny. Na niektórych czaiły się rozmaitych rozmiarów pająki, połyskując wieloma ślepiami. Łowczyni jednak nie przejmowała się nimi, schodząc w głąb zimnych czeluści tego miejsca. W końcu dotarła do rozleglejszego pomieszczenia, gdzie zielone światło było odrobinę mocniejsze. W jego blasku Imithy dostrzegła pośrodku niski, przypominający nieco jakiś mroczny ołtarz, stolik, a nad nim pochylającą się kobietę. Wcale nie wyglądała na starą, choć jak wiedziała Siostra Ciemności, miała już przynajmniej kilkadziesiąt lat. Wyglądała najwyżej na 25. Miała długie, idealnie czarne włosy. Gdy uniosła głowę, Łowczyni dostrzegła niezwykle bladą cerę i bardzo nietypowe oczy. Miały piękną, jasnozieloną barwę, podczas gdy większość Łowców charakteryzowała się oczami o różnych odcieniach czerwieni.

- Czekałam na ciebie, Towarzyszko Śmierci. Usiądź proszę. - Wskazała taboret stojący na przeciwko niej. Jej głos był delikatny, nieco kuszący, ale jednocześnie miał w sobie podstępne syczenie jadowitego węża. Imithy podeszła ostrożnie i usiadła na wyznaczonym miejscu. Arachyone sięgnęła po leżący na stoliku woreczek, potrząsnęła nim, po czym wysypała jego zawartość. Oczom Łowczyni ukazały się maleńkie kostki, układające się, z czego zdała sobie sprawę dopiero po chwili, w wyraźny napis: „Ciemność mą siostrą, Śmierć towarzyszką, a Szczęście utraconą miłością”. Wpatrywała się w te słowa, zastanawiając się, co mogą oznaczać. Jednak choć ich sens wciąż pozostawał dla niej tajemnicą, jedno zrozumiała: Nie była to wróżba pomyślna. W głębi siebie poczuła wściekłość... Oczywiście! Musiało tak być! Cały jej plan legnie w gruzach przez jedną... Ale chwila... Przecież rada wcale nie musi dowiedzieć się, że wróżba nie była pomyślna! Ta myśl pozwoliła jej ochłonąć. W takim razie czas ruszać po należne pozwolenie. Na tyle uprzejmie, na ile potrafiła, podziękowała Arachnoye za wróżbę, po czym wyszła. Gdy już znalazła się z powrotem wystawiona na działanie cudownie orzeźwiającego powietrza nocy, natychmiast pobiegła z powrotem do siedziby rady.

***

Tym razem strażnicy przepuścili ją bez żadnych obiekcji. Ponownie tej nocy stanęła przed obliczem rady.

- Wróżba brzmiała pomyślnie. - Rzekła po prostu. Kłamstwo było niewyczuwalne.

- Zatem zgodnie z umową... - Rzekł Eden. - Masz naszą zgodę.

- Dziękuję. - Odpowiedziała Imithy, po czym czym prędzej zniknęła z oczu rady.

Korzystając z cudownych ciemności na zewnątrz, szybko przemknęła do swojej kryjówki, by tam w spokoju upajać się swoim sukcesem. W ciągu najbliższych nocy czekało ją ciężkie zadanie – Znaleźć godnego następcę...

***

Poszukiwania zaczęła już o zmierzchu. Wędrowała wśród osiedli, obserwując nieświadomych ludzi. Minęła już wielu, lecz do tej pory żaden jej nie podpasował. Żaden nie wydawał się być dobrym następcą. Ulice powoli zaczęły pustoszeć. Ta noc wyglądała na straconą... Aż nagle Imithy dostrzegła idącego wśród bloków mężczyznę. Był raczej niski, ale nieźle zbudowany. Ale to nie sylwetka zwróciła uwagę Łowczyni, ale bardzo silna aura bijąca od niego. Wyczuwała w niej niezwykłą inteligencję, bystrość, spostrzegawczość, ambicję, charyzmę oraz, co najmniej jej odpowiadało, dobroć. Wszystkie inne cechy były jednak idealne i szkoda by było stracić taką okazję. A po przemianie dobroć z pewnością można wyplenić – tak uważała. Podjęła więc decyzję spontanicznie. Rzuciła się do biegu, mknąc cicho, aż dopadła mężczyznę. Ugryzła go szybko, jednocześnie zakrywając mu usta dłonią, by nie mógł krzyczeć. Na jego twarzy malowało się zaskoczenie. Imithy nie wysysała krwi, tak jak to zwykła czynić swoim ofiarom. Tylko ugryzła. Następnie odwróciła go w swoją stronę i spojrzała mu głęboko w oczy. Miało cudowną, błękitną barwę. Aż szkoda, że wkrótce staną się czerwone. Łowczyni, podtrzymując hipnotyzujące spojrzenie, zbliżyła swoje usta do jego. Ich wargi zetknęły się delikatnie. Towarzyszka Śmierci rozpoczęła pocałunek, tym razem jednak nie kradnąc duszy, a oddając cząstkę swojej. Trwało to chwilę, aż w końcu mężczyzna zamknął oczy, po czym zemdlał. Imithy zarzuciła go sobie na plecy, a następnie ruszyła do swojej kryjówki.

***

Obraz przed oczami stawał się coraz wyraźniejszy. Mężczyzna zamrugał oczami i ujrzał nachylającą się nad nim dziewczynę, mocno zaskoczoną.

- Czemu twoje oczy nie są czerwone? - Zapytała.

- Co? - Nie zrozumiał.

- Jesteś teraz Łowcą. Przemieniłam cię. Twoje oczy powinny być czerwone, a wciąż mają niebieską barwę.

- Łowca? Przemiana? Oczy? Nic nie rozumiem...

- Nieważne... - Westchnęła. Wyjątkowo nie wykazywała oznak agresji. - Jak masz na imię?

- Ja... - Zamyślił się na chwilę. - Nie pamiętam... - Wyjąkał w końcu.

- W takim razie od teraz będziesz się zwał Kaol.

- W porządku. - Mężczyzna podniósł się. Łowczyni nieco się odsunęła.

- Myślę, że jesteś już na tyle sprawny, by zacząć trening od zaraz.

Imithy uśmiechnęła się, ukazując kły...

***

Szkolenie Kaola trwało kilka miesięcy. W tym czasie Łowczyni zdążyła zżyć się ze swoim uczniem. Co więcej odkryła, że łączy ją z nim coś więcej niż tylko przyjacielska relacja. Pierwszy raz, a przynajmniej pierwszy odkąd stała się Łowczynią, czuła coś takiego. Ludzie nazwaliby to miłością, ona jednak, nie chcąc przyznawać się do uczucia, wolała nazywać to Więzią. Więź z każdym kolejnym dniem była silniejsza, ale Siostra Ciemności starała się trzymać ją w ryzach. Jej zdaniem była ona bowiem słabością.

Kaol uczył się szybko i bardzo dobrze. Był szybki i zręczny, a na dodatek sprytny. Po kilku miesiącach niektórymi umiejętnościami już dorównywał swojej nauczycielce. Tylko jedna rzecz wciąż martwiła Łowczynię. A mianowicie skłonności Kaola do czynienia dobra...

***

Szybkość. Szybkość. Szybkość... Skok!

Łowca skoczył na swą ofiarę, bezlitośnie wbijając jej pazury w kark. Oboje przetoczyli się kilka metrów. Dopiero wtedy drapieżnik dostrzegł, kogo zaatakował... Była to młoda kobieta, o urzekająco błękitnych oczach i blond lokach. Miała anielską urodę. Teraz na jej twarzy malowało się bezbrzeżne przerażenie... Instynkt Łowcy kłócił się z wewnętrznym głosem. Kaol był zdezorientowany. Nie wiedział, czy powinien zabić, czy raczej zostawić w spokoju... Piękność istoty go oczarowała. Ostrożnie zabrał pazury i cofnął się. Pomógł kobiecie wstać, przeprosił i uciekł. Nie wiedział, że świadkiem całego zajścia był Pataul... Twarz członka rady wykrzywiła się w paskudnym, złośliwym uśmiechu...

***

Imithy akurat spała w swojej kryjówce, gdy wtargnął tam Eden, w towarzystwie dwóch potężnie zbudowanych Łowców. Obudzili ją natychmiast, zanim jeszcze do niej dotarli. Wściekła, Łowczyni warknęła na nich porządnie, po czym lustrując ich złowróżbnym wzrokiem, spytała:

- Czego tu szukacie?!

- Och, Towarzyszko Śmierci... - Głos Edena ociekał jadem. - Z przykrością cię informuję, że twój uczeń, Kaol, naruszył nasze zasady... Pomógł człowiekowi! Znasz prawo... - Celowo zrobił pauzę, napawając się swoimi słowami. - Czeka go kara śmierci!

- Nie! - Łowczyni zrobiła wielkie oczy.

- A jednak... Jest już w drodze na Wzgórze... Jeśli się pośpieszysz, może zdążysz na egzekucję... - Roześmiał się podle. Łowczyni natychmiast się zerwała i pomknęła przed siebie, ścigana paskudnym śmiechem Edena...

***

Gdy dotarła na miejsce, była padnięta. Mimo to wykrzesała z siebie resztkę sił, by dotrzeć na Wzgórze. Jakaż była jej rozpacz, gdy zobaczyła, że jest za późno. Na samym szczycie płaskiego wzniesienia leżało jego ciało... Ciało Kaola. Imithy podbiegła do niego i przy nim upadła na kolana. Pochyliła się i spojrzała w niebieskie oczy swego ukochanego... Zamknęła je szybko, nie mogąc znieść martwego spojrzenia. Zadrżała. Dopiero teraz zrozumiała wróżbę... Przepełniał ją smutek... Pochyliła głowę i zaczęła płakać, pochylona nad Kaolem... Nie mogła się powstrzymać, dopiero teraz była w stanie wyrazić swoje uczucia... W końcu jednak przestała. Zacisnęła pięści. Uniosła głowę. Po policzku spływała samotna już łza. „To nie może być koniec. Nie taki.” - Przemknęło jej przez myśl. Zawyła głośno, zawierając w tym cały swój żal, gniew, całą gorycz, po czym wstała i umknęła do pobliskiego lasu... I tylko wiatr wyjący wśród traw na Wzgórzu powtarzał jej myśl:

- To nie może być koniec...